Ik loop een beetje weemoedig door de slurf naar de 747 die me 9000 km noordelijker zal brengen. Mooie avonturen en droevige verhalen flitsen door mijn hoofd: Leeuwen, de black church, de townships, de hope-school en de trainingen natuurlijk.
De laatste week begon met de extra training op maandag en dinsdag. Met zo’n 30 deelnemers gaan we nog een stap verder met oefeningen over emoties, grenzen stellen, feed back geven en luisteren. Ze werken geconcentreerd en zijn hongerig naar kennis. We eindigen met ‘de muur’. Ze lopen om de beurt met hun ogen dicht naar de de overkant. Hier staat een ‘muur’ van medestudenten die ze liefdevol opvangt. 21 deelnemers halen het level 2 certificaat. Verdrietig omdat het afgelopen is, trots op de prestaties van de deelnemers nemen we afscheid van elkaar.
Mart bezoekt iedere dag het dignity-house, een ziekenhuis en hospice. Hij werkt met het verplegend personeel aan til-technieken en trauma-verwerking, ondersteunt verschillende patiënten en verleent counseling. Dat is broodnodig want het is zwaar en emotioneel werk. Zijn hulp wordt dan ook zeer gewaardeerd.
In de loop van de week melden zich steeds meer mensen bij ons die hun verhaal kwijt willen, ondersteuning of advies vragen. Een teken dat ze ons helemaal vertrouwen.
Op woensdag geef ik een masterclass: ‘verbeter je lesvaardigheden op 25 manieren’. Dit keer met de staf. In anderhalf uur laat ik ze ervaren hoe je de aandacht en concentratie kan vasthouden en hoe de studenten zelf in actie komen. Ik haal alles uit de kast, ga op de tafel staan, laat ze spelletjes doen, verwar ze en laat ze alle zintuigen gebruiken. Daarna gaat Mart ook nog even op zijn haptonomische wijze aan de slag.
Op donderdag bezoek ik de ‘Hope-school’. De kinderen zijn hiv-besmet, ziek of hebben ouders die ziek of overleden zijn. De leerkrachten zijn gepassioneerd. Ze doen alles om de kinderen veel te leren en liefdevol op te vangen. Ze zijn ook een soort vader of moeder voor de kinderen en krijgen heftige gebeurtenissen te verwerken. Regelmatig sterfgevallen onder de kinderen en ouders door ziekte maar ook schietpartijen.
Ze geven uitstekend les, werken in 3 niveau’s en de discipline is groot. Ik kan het niet laten om mee te doen en toon de video van de leeuwen en cheeta's en geef er een lesje over. De kinderen vinden het prachtig. Ook doen we samen een lesje ‘Afrikans’ dat klinkt als een schattige en poëtische versie van het Nederlands.
In de pauze spelen de kinderen onbezorgd op het paradijselijke speelterrein. Ze klimmen in bomen, slingeren, en rollen autobanden de heuvel af. Ze realiseren zich gelukkig niet voortdurend welk lot hun beschoren is. Het is erg tegenstrijdig. Deze kinderen verdienen iedere dag een feestje! Bij het naar huis gaan geven ze de juf een zoen en een dikke knuffel! Ook ik krijg van alle kinderen een knuffel en smelt.
Op vrijdag is het afscheid van de werknemers van Sophumelela. Als verrassing zijn er ook studenten uitgenodigd. De mensen spreken woorden uit hun hart die zeer waardevol en warm zijn. Ook wij doen ons bedank-woord. Mart vertelt hoe hij als kind ervan droomde naar Afrika te gaan. Ik herinner me opeens dat ik als kind missionaris wilde worden. Ik verkondig dan wel niet het geloof maar een steentje bijdragen aan mensen die het kunnen gebruiken was ook ooit mijn droom.
Bedankt voor het lezen!
Michel Linthorst
michellinthorst@live.nl
