Michel Linthorst, 22 april 2012,
Pasen, 2012.
Mijn vader belt. Hij vertelt wat hij die dag meemaakt.
Hij denkt aan zijn zus.
Drie jaar geleden stierf ze. Op goede vrijdag.
Hij mist haar.
De Matheus Passion klinkt uit de radio.
Op een dag als vandaag denkt hij aan de dag dat hij zelf ...
Hij weet niet wat te geloven over het hiernamaals.
Hij tuurt naar buiten.
Een oud mannetje schuifelt zijn beeld binnen.
In beide handen draagt hij een Albert Heijn-tas.
Er klopt iets niet
Hij lijkt verward en moe.
‘Koffie?’ vraagt mijn vader en wenkt.
Het oude mannetje strompelt naar binnen.
De plastic tassen zitten vol papiertjes en lolly-stokjes.
‘Aan de wandel?’ vraagt mijn vader.
Het oude mannetje drinkt boos van de hete koffie.
‘Ik ruim de rotzooi van andere mensen op.’
‘Ik heet Henny. En u?‘
‘Hoffman! 124 jaar. En nog prima in orde.‘
Er klopt iets niet
‘Waar woont u?’
‘In oost.’
‘U komt van ver,’ zegt mijn vader.
Uit de radio klinkt: ‘Ach, Golgatha.’
‘Geef me uw adres. Ik help u thuis komen.’
Meneer Hoffman staart voor zich uit.
Mijn vader belt de politie.
‘Kijk even in de jas van meneer.’
Op het label staat: ‘ Huize de Savelberg’
Een rilling loopt over mijn vaders rug
‘Mijn zus woonde in de Savelberg!’
Hij belt.
‘Hoffman? Zijn we sinds vanochtend kwijt!’
Een half uur later staat zijn zoon op de stoep.
Boos en opgelucht.
‘Vader woont er nu 3 jaar’ zegt hij.
‘Welke kamer?’
‘479.’
‘Mein Gott’ zingt het koor.
‘Kamer 479!
Dat was de kamer van mijn zus’
Als meneer Hoffman huiswaarts is, kijkt mijn vader naar buiten.
Hij ziet hoe de hemel openbreekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten